30 dagen eds-challenge

Het zit in de natuur van mensen op problemen op te willen lossen. En waarom zou je ook rond blijven lopen met iets dat zeurt, stoort of irriteert? Vind je je haar niet mooi dan ga je naar de kapper, staan je tanden scheef dan neem je een beugel en je neemt een pijnstiller als je ergens een zeurende pijn hebt.

In het geval van een chronische aandoening als EDS ligt dat wat lastiger. Mijn basis is defect, en pijn door overbelasting of zenuwpijn is eerder regel dan uitzondering. Ik kan me persoonlijk niet meer herinneren hoe het voelt om volkomen pijnvrij te zijn en me niet bewust van mijn lijf. Wanneer ik mijn pijnniveau een gemiddeld cijfer zou moeten geven waarbij 0 geen pijn is, en 10 onhoudbare pijn dan schommelt het bij mij ergens tussen de 6 en 7. Elk moment van de dag.

Ik kan functioneren met die pijn omdat ik er inmiddels aan gewend ben. Ik kreeg alle pijn niet op één moment, maar het is langzaam gegroeid en meer geworden. Mijn hoofd heeft de pijn geaccepteerd als gegeven, waardoor het niet meer continue alle aandacht opeist.
Deze pijn op proberen te lossen zou een hoop energie kosten. Uitproberen van medicatie, door de bijwerkingen heen moeten (ik reageer altijd vreemd op medicatie), en de consequenties die elke soort medicatie met zich meebrengt. Van een verslechterd reactievermogen tot verstoppingen verhoogde kans op ernstiger aandoeningen.
Ik heb mijn pijn geaccepteerd als feit, en zolang ik geen acuut letsel of felle pijn door een luxatie heb, kan ik het best redelijk negeren.

Foto uit eigen archief om de boel een beetje aan te kleden

Het mag nu misschien klinken alsof het me allemaal niets meer doet. Dat is zeker niet het geval. Op goede dagen, als ik uitgerust ben en ik mezelf niet heb overvraagd heeft de pijn niet de overhand. Er zijn wel momenten dat ik slecht in mijn vel zit, als ik PMS heb of wanneer ik er een diagnose of pijnpunt bij heb. Dat zijn dagen vol zelfmedelijden en snotterende ‘waarom heb ík dit?’ vragen. Bij alles wat ik in moet leveren ga ik door een fase van rouw. Inmiddels zijn de stappen kleiner en loop ik er misschien wel sneller doorheen dan bij mijn eerste grote diagnose, ik ben wel degelijk van mijn stuk.
En dat sta ik mijzelf ook toe. Ik mag verdrietig zijn, ik mag het kut vinden, ik mag zelfmedelijden hebben en ik hoef daar niet mee te stoppen omdat een ander vindt dat het genoeg is. Ik bepaal zelf wanneer het genoeg is. Zodat ik daarna weer door kan met de pijn een beetje negeren, en functioneren zo goed en kwaad als het gaat.

Acceptatie van een beperking heeft geen eindpunt, dat is nooit klaar. Ik laat de (mentale) pijn soms de baas over mij spelen, en soms negeer ik hem als dat mij beter uit komt, maar over het algemeen heb ik hem gewoon geaccepteerd als mijn eeuwige schaduw. Er niet meer tegen vechten maakt het voor mij makkelijker om met tegenslagen om te gaan.

Dit vind je misschien ook leuk

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected with IP Blacklist CloudIP Blacklist Cloud

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.