Beweging en Activiteiten

Er bestaat de overtuiging dat als je maar hard genoeg traint, je al je lichamelijk leed kunt overkomen. De fysiotherapeuten die ik in mijn leven ben tegengekomen hadden vrijwel allemaal de overtuiging dat ik gewoon op moest bouwen, door de pijn heen moest trainen en vooral niet te veel naar mijn lijf moest luisteren want dat lijf van mij loog gewoon. “Dat was bang geworden voor beweging, en bang voor pijn, en als ik daar naar luisterde zou ik op een dag een harnasmens zijn geworden. Ingepakt in braces en splints en ortheses.”
Een andere fysiotherapeut had dé oplossing voor mij, toen ik aangaf dat ik graag op wilde bouwen zodat ik iets meer functionele meters kon lopen. “Wanneer je een afspraak bij mij hebt, laat je je rolstoel in de gang staan en loop je gewoon naar binnen. Dan heb je die meters alvast maar getraind” Als het toch eens zo simpel was he…

Omdat bindweefsel ook in spieren zit, in de pezen en aanhechtingen, is keihard trainen funest. Je put jezelf uit, brandt jezelf op en bereikt uiteindelijk achteruitgang. Ik ken sporters die na zich jaren uit de naad te hebben gewerkt (na jarenlang opbouwen en schema’s op maat gemaakt) nog steeds veel gebruik maken van een rolstoel. Dat gegeven heeft mij geholpen met acceptatie. Ik hóef niet keihard te trainen, en de lijven van mensen zonder bindweefselaandoening zijn niet te vergelijken met mij.

Inmiddels heb ik een fysio die wél snapt hoe het werkt (shoutout Renate je bent de beste) die samen met mij zoekt naar een instapniveau, en vooral gefocust is op de lange termijn. Die snapt dat je er slechte weken bij kunt hebben waar je minder doet, en die mij ook altijd aanspoort naar mijn lijf te luisteren. En dat betekent niet dat ik ruim binnen de veilige marges blijf, zonder strijd immers geen overwinning. Spierpijn en verzuring hoort er gewoon bij. Zolang ik maar binnen 2 dagen herstel en geen achteruitgang bemerk op andere vlakken.

Mijn training bestaat momenteel uit iets waar ze bij Nederland in Beweging hun neus nog voor op zouden halen, maar dat interesseert me niets. Voor mijn lijf is dit nu iets wat nodig is. En uiteindelijk zit er een stijgende lijn in, daar gaat het om.

Om mijn benen sterk te houden probeer ik in huis zoveel mogelijk te lopen. Dat zijn stukjes van de bank naar de keuken, van bed naar toilet, even naar buiten om op het bankje in de zon te zitten etc. Als ik een goede dag heb, kan ik daar ook wel eens een rondje in de een of andere winkel aan toevoegen. Omdat lopen nou eenmaal praktischer is dan rolstoelen.

’s Ochtends tijdens mijn douche/aankleed/tandenpoets-routine doe ik er wat beenspieroefeningen bij. En ik probeer 2 keer in de week een minuutje te hoepelen om mijn bekken en buikspieren te verstevigen. En als ik er écht zin in heb zet ik mn muziek keihard en doe ik dansjes in mn woonkamer. Want dansjes zijn leven.